Lfanya

Kifac tqabel lmiεad
ya lli ɣeṛṛatu lfanya
win ṛahum "Tamud" u "Σad"
win ṛah "Ferεun" ṭṭaɣya
"Iṛama-Dat-Lεimad"
u kul slaṭen ddenya
lukan fiha lxiṛ ya εbad
ma yheğṛuha l anbiyya



Acḥal men waḥed qemqum
εraḍ ktafu, mreffah
neṣṣeb ruḥu sid lqum
ŧaɣi, metselleṭ b-hwah
ki ğah lqedṛ lmeḥtum
ma fdaweh knuzu w elğah
ya lɣafel ağlek maεlum
mensux fi luḥ l ilah



La tɣuṛṛek ddenya a lfahem
ma yebqa ğah fi zmani
ɣir "Llah" weğhu dayem
kul men εliha fani
nnhaṛ ma yebqa ḥakem
lgellil iḥaseb lɣani
faεlek yehdeṛ ya bnadem
sebḥanu εḍim ccani

(*) poème en arabe algérien

Abdellah Hessas (2003).

Commentaires

Anonyme a dit…
Quand le poète erre dans ses pensées, l'esprit bat son plein, il chasse les mots. Les mots prennent forme, adoptent une langue et deviennent "Lfanya".
Enfin j'imagine ici le conduit- structurellement- mental et intérieur par lequel s'est écoulé ce poème dicté en arabe algérien.
Quoi qu'on pense du contenu ; un cours d'enseignement, une leçon d'histoire, une pensée philosophique ou tout simplement un regard humain, un signe de la raison, un discours du bon sens...
le poème reste bien ajusté, revisite l'entendement et nous renvoie aux paroles d'un autre poète, en l'occurrence, Ait Menguellet qui disait : Ddunit d ddunit kan ur telli d ayen nniden !
allez Merci Zzi Abdellah.
Axalaf n at Buyahya.

Posts les plus consultés de ce blog

Yelli...